سودای عشق
غزلی از مولانا:
چه دانستم که این سودا کند زینسان مرا مجنون
دلم را دوزخی سازد، دو چشمم را کند جیحون
چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید
چو کشتی ام در اندازد، میان قلزم پر خون
زند موجی بر ان کشتی که تخته تخته بشکافد
که هر تخته فرو ریزد، ز گردشهای گوناگون
نهنگی هم بر آرد سر، خورد آن آب دریا را
چنان دریای بی پایان، شود بی آب چون هامون
شکافد نیز آن هامون، نهنگ بحر فرسا را
کشد در قهر ناگاهان ،بدست قهر چون قارون
چو این تبدیلها آمد، نه هامون ماند و نه دریا
چه دانم من دگر چون شد، که چون غرق است در بیچون
چه دانم های بسیار است لیکن من نمی دانم
که خوردم از دهان بندی در آن دریا کفی افیون
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند